Vandaag de dag worden we van alle kanten overladen met verschillende reclames, programma’s en promotionele acties via de media. De hele mediacultuur is ingericht naar het bereiken van de grootst mogelijke doelgroepen, om maar zoveel mogelijk van hun producten of diensten te kunnen aanbieden.
Steeds vaker komen reclames voorbij om ‘je even heerlijk te doen ontspannen met je wederhelft in een vier sterren hotel’, of een dagje naar de spa. Ook zie je met steeds meer regelmaat spotgoedkope aanbiedingen verschijnen om mensen in groepsverband te motiveren, te anticiperen op de reclamecampagnes en actie te doen laten ondernemen, bijvoorbeeld een groepsreis door Europa.
Al is het zo dat mediabedrijven op hun manier al sinds de komst van televisie, internet en daarna social media, goed onderweg waren om alle doelgroepen te bereiken die ze maar durfde te dromen, kan ik het niet laten enig ongenoegen uit te spreken, over het feit dat het me steeds vaker opvalt dat er een hele grote doelgroep is die in de vergetelheid raakt. Een doelgroep waar ik veel mee te maken krijg in mijn dagelijkse werkzaamheden, en waar ik me ook erg betrokken bij voel, ik heb het over de doelgroep: eenzame mensen. Waaronder ook veel singles vallen. Talloze mensen die om wat voor onderliggende reden dan ook hun soulmate zijn verloren, of nooit de juiste levenspartner hebben gevonden. Een helaas, zeer ruime doelgroep dus.
Cijfers liegen niet
“In de jaren van 1947 tot 2017 is het aantal mensen die ‘single zijn’, de zogenaamde alleenstaanden, in rap stijgende lijn gegroeid van 285 duizend naar circa 3 miljoen dat betekent van 5 naar 22 procent van alle meerderjarige Nederlanders. En de komende decennia zet deze bizarre trend zich voort: de gestelde prognose van het CBS luidt dat er in 2047 circa 3,6 miljoen alleenstaanden zullen zijn op een meerderjarige bevolking van bijna 15 miljoen. Bijna 1 op de 4 volwassen inwoners zal dan dus alleenstaand zijn”. – Bron: Centraal bureau voor statistieken
De confronterende media
Niet bepaald een doelgroep om onder stoelen en banken te schuiven dacht ik zo. Ik ken ze namelijk niet, de reclames waar geadverteerd wordt voor ‘een eenpersoons reisje’, of zo’n ‘heerlijk doosje Merci, lekker voor jezelf… gewoon omdat het kan’. Nu de Decembermaand is aangebroken, zie ik dit fenomeen alleen maar meer. Wellicht dat ik na mijn ontdekking er wat meer op let, maar mijns inziens kan niet iedereen Sinterklaas en kerst met familie en vrienden vieren. Ken je die reclame waar ze adverteren om jezelf eens lekker te verwennen met Valentijnsdag? Nee? Ik ook niet. Ik vind het dan ook een zorgelijke zaak dat er al sinds 1989, toen commerciële TV voor het eerst werd geïntroduceerd in Nederland, niemand is opgestaan en heeft gezegd; “hey, vergeten we niet iemand?”. In deze samenleving proberen we met z’n allen ons steentje bij te dragen, mensen die vrijwillig hun tijd willen opofferen om in een verzorgingshuis tijd door te brengen met eenzame ouderen, speeddating dagen georganiseerd door particuliere partijen om singles met elkaar in contact te brengen, en natuurlijk de branche waar ikzelf werkzaam in ben. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je al 12 jaar single bent, richting de 70 gaat, en geen kaas gegeten hebt van moderne dating- apps en sites dat het een behoorlijke drempel is om iemand te ontmoeten en dat je er nou niet bepaald op zit te wachten om met al die “happiness for two or more” te worden bekogeld.
Worden we wakker?
Stiekem hoop ik met deze blog ook wat mensen in media-land wakker te schudden en bewust te maken van het aandeel dat zij onbewust hebben in de druk die ligt op het “groepsverband” of “het ideale plaatje creëren”, maar ik zie het soms treurig in. De harde realiteit is namelijk dat die bedrijven enkel handelen om financieel profijt, en dat de grootste doelgroep het meeste gewin brengt. Maar treur niet lieve singles, jullie worden niet vergeten en in gedachte zal ik met jullie zijn deze feestdagen die niet voor iedereen bij uitstek feestelijk zijn.
Gastblog door: De realiteitscoach